Warsztat Kwiaty i Kolory „Było sobie kiedyś …”

Dzieci na ogół mają dużą wyobraźnię i kreatywność. Zwłaszcza małe dzieci nie są jeszcze ograniczone ideą, że coś jest niemożliwe lub, że coś musi być piękne. Wszyscy rodzimy się ze zdolnością do zadawania pytań, marzenia i zastanawiania się. Wszystko jest możliwe! Jak wspierać kreatywność dzieci w miarę ich dorastania?

Każdy ma swoje obrazy w duszy. Sztuka polega na tym, aby spotkać się z tymi obrazami, wsłuchać się w nie i zrozumieć je.

Pierwszym krokiem jest SŁUCHANIE i obserwacja. Co mały człowiek nam mówi, jak mówi, co rysuje, czy rysuje, jak otwiera się na wyrażanie siebie przez obrazy. Spróbujmy to czynić bez oceny i bez opinii, tak jak „jest”. Starając się uznać wszystko co jest i nic nie wykluczać, czy odrzucać. Nie używajmy słów: łatwo czy trudno się rysuje, (jeszcze) nie umiem, umiesz, za mały, za duży, ładny, brzydki, dobrze, źle.

Zamiast tego spróbujmy otwartymi pytaniami zainspirować małego człowieka do wspólnego działania, np.: może narysuj jak się dzisiaj czujesz?, jaki dziś twój dzień ma kolor(y)?, kto jest z nim/ tobą?, z kim chciałbyś teraz być? Co chciałbyś robić?

Drugi krok polega na „mówieniu obrazami”. Jako dorośli często mamy pod tym względem pewne braki. Jak dać dziecku to, czego potrzebuje? Jak uwolnić je od lęków i usunąć blokady?

Tylko wtedy, gdy sam rodzic ma duszę z otwartym wewnętrznym źródłem, mogą napływać i wypływać nowe obrazy, które dają dziecku świadome i prawdziwe odpowiedzi na nierozwiązane pytania, które stoją na drodze jego rozwoju.

Ważnym zadaniem dla nas jest chęć/odwaga „bycia najmłodszym” – przeniesienie się w pozycję dziecka i otwarcie źródła, aby dokonać wewnętrznego ruchu w kierunku drugiego człowieka.

Pytania pomocnicze w celu aktywacji procesu rysowania:

Co jest narysowane? Jaka to postać / zwierzę / element? Jaki ma nastrój? Jak się czuje?

Za wszelką ceną trzeba próbować stawiać otwarte pytania, na które odpowiedzi dają nam dużo bogatej informacji, podczas gdy zamknięte pytania potwierdzają nasze opinie, a nie wydobywają nic z drugiej osoby, przykład:

Przykład otwarte pytanie: jak on się czuje? Odpowiedź będzie tu opisowa

Zamiast Pytanie zamknięte: Czy on czuje się dobrze? Odpowiedź tak/nie

Przykładowe pytania otwarte: Aktywujące do rysowania: Było sobie kiedyś lub jest dziś – zwierzątko, alby ty – np. Jaś – jak się dzisiaj czujesz?, Jaki dziś twój dzień ma kolor(y)?, kto jest z nim/ tobą?, Jaki ma nastrój? Dlaczego? Z kim chciałbyś teraz być? Co chciałbyś robić?

W trakcie lub po rysowaniu: Czego doświadczyłeś podczas rysowania? – inaczej jak ci się rysowało? Co teraz czujesz? Co widzimy na rysunku? (Mama może nazwać co ona widzi dziecko powie co ono widzi – rzeczy, kolory i symbole): Co robią postacie? Co ty/postać lubisz robić? Z kim?

———————————-

Można podzielić się reakcją spontaniczną: Wygląda na to, że … Lub intuicyjną: wydaje się, że …

Co jest najważniejsze? A co mniej ważne? Co jest duże, wyolbrzymione, a co malutkie?

Jakie są proporcje? Co rzuca się w oczy?

————————

Gdy dzieci nie mają kontaktu z tym źródłem, oddalają się od swoich duchowych korzeni. Kto nie może już marzyć o „przytulnym świecie domu”, musi cierpieć duchowy głód i pragnienie.

To, co jest obecne w duszy dziecka, to wyobrażenia nabyte w świecie prenatalnym. Te wyobrażenia, które chcą przyjść. A gdy pracujemy z baśniami, wówczas w umyśle dziecka rodzą się obrazy, które otrzymało przed urodzeniem, przed poczęciem. Jeśli takie obrazy nie zostaną uwolnione, staną się destrukcyjne. Przykładem są to postawy buntownicze, rewolucjoniści, ludzie niezadowoleni, ludzie, którzy nie wiedzą, czego chcą.

Praca z bajkami oddziałuje na podświadomość. Obrazy wewnętrzne są często ulotne. Rysując, malując lub rzeźbiąc je, umieszczasz je na zewnątrz siebie. Kształtujesz je tak, aby móc lepiej odczuwać ich treść emocjonalną. Podczas rysowania lub malowania obrazy mogą ulegać dalszym zmianom, co stwarza dodatkowe możliwości rozpoznania osobistego procesu, w którym się znajdujesz.

Ćwiczenie uwolnienia obrazów, które wykonujemy dziś możesz łatwo wykonać w domu, w drodze samochodem. Za każdym razem wystarczy zacząć np. było sobie … coś… – dziecko odpowie a twoim zadaniem jest wziąć ten wątek dziecka i dobudować coś i oddać z powrotem, słuchając i obserwując co i jak dziecko bierze i dobudowuje ten wątek. Historię można budować przez kilka dnia, tygodni. Można rysować, malować, lepić, rzeźbić, układać w ogrodzie mandale z zielonego odpadu.

Dobrego kontaktu dla Mam (opiekunów) i dzieci.

Inna wersja tego warsztatu może odbyć się w moim Atelieeer – patrz plakat